Κορό, Ζαν-Μπατίστ Καμίγ

(Jean Baptiste CamilleCorot, Παρίσι 1796 – 1875). Γάλλος ζωγράφος. Μαθήτευσε για διάστημα τριών ετών στο εργαστήριο του Ζαν Βικτόρ Μπερτέν, ενώ παράλληλα ζωγράφιζε στα περίχωρα του Παρισιού, στο δάσος του Φοντενεμπλό και στη Νορμανδία. Το 1825 εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, όπου παρέμεινε επί σχεδόν τρία χρόνια, μετακινούμενος μεταξύ Ρώμης, Τέρνι, Αλμπάvo, Μαρίνο, Φρασκάτι, Νάπολης και Βενετίας. Το 1827 εξέθεσε στο παρισινό Σαλόν την άποψη της Γέφυρας του Νάρνι σε έναν πίνακα, ο οποίος, παρότι δεν διέθετε τη δροσιά των πρώτων σχεδίων, ικανοποιούσε τις συμβατικές αντιλήψεις των επίσημων κύκλων. Στο πρώτο του ταξίδι του στην Ιταλία ο Κ. δημιούργησε πολλές σπουδές, που παρουσιάζουν ενδιαφέρον για την απλότητα και την αμεσότητα της απόδοσης, τη ζωγραφική με μικρές πινελιές και τον πλούτο των τόνων και των χρωματικών αρμονιών, στις οποίες έδιναν συχνά μεγαλύτερη ενότητα οι επιστρώσεις με διαφανείς γκρίζους τόνους και η ανάμειξη όλων των χρωμάτων με το λευκό. Από τα έργα αυτά ξεχωρίζουν τα ακόλουθα: Νάρνι, η γέφυρα του Αυγούστου, Η γέφυρα και ο πύργος του Αγίου Αγγέλου και Η γέφυρα του Αγίου Βαρθολομαίου. Ο Κ. ταξίδεψε στην Ιταλία και το καλοκαίρι του 1834, ενώ τα επόμενα χρόνια εργάστηκε στις γαλλικές επαρχίες. Τον χειμώνα του 1857-58 ασχολήθηκε με τη χαρακτική και, ύστερα από μια μακρά διαμονή στο Φοντενεμπλό, πραγματοποίησε ταξίδι στη Μεγάλη Βρετανία (1862). Στα σημαντικά έργα της επόμενης περιόδου συγκαταλέγονται οι πίνακες Βράχοι στην ακροθαλασσιά (1870), Κωδωνοστάσιο στην Ντουέ (1871), Ο περίπατος (1872), Εσωτερικό της μητρόπολης της Σανς (1874) και Γυναίκα ντυμένη στα γαλάζια (1874). Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ενέδωσε στις απαιτήσεις του κοινού και έγινε διάσημος για τα αρκαδικά διαφανή τοπία του με νύμφες. Γενικά, ο Κ., αν και συνδέεται με τον Νικολά Πουσέν και τον Κλοντ Λορέν, θεωρείται πρόδρομος των ιμπρεσιονιστών, λόγω της συνεχούς προσπάθειάς του να αποδώσει το φως, της προτίμησής του για τα ανοιχτά χρώματα και της άρνησης της επιτηδευμένης μορφής. Στη στερεή κατασκευή της ζωγραφικής του τα πάντα καθορίζονται με φωτεινούς τόνους και οι λεπτομέρειες των αντικειμένων παραλείπονται, προκειμένου να τονιστεί η ατμοσφαιρική εντύπωση του συνόλου. Ο ίδιος δε υποστήριζε ότι «δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε την πρώτη εντύπωση που μας συγκίνησε», αλλά –αντίθετα από τον Τεοντόρ Ρουσό– είχε τη γνώμη ότι τα έργα έπρεπε να ολοκληρώνονται στο εργαστήριο. Από τα σχόλια των συγχρόνων του για το έργο του (του Τορέ, του Σανφλερί, του Γκοτιέ και του Ντελακρουά) ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η κριτική του Μποντλέρ. Ο τελευταίος εισήγαγε (1845) τη διάκριση μεταξύ «ολοκληρωμένου» και «πραγματοποιημένου», για να αντιτάξει στις κατηγορίες εκείνων που μέμφονταν τον Κ. ότι δεν ολοκλήρωνε τα έργα του τη νομιμότητα της τεχνοτροπίας του καλλιτέχνη. Τμήμα της αυτοπροσωπογραφίας του Γάλλου ζωγράφου Ζαν-Μπατίστ Κορό, την οποία φιλοτέχνησε γύρω στο 1835. «Νάρνι, η γέφυρα του Αυγούστου» (1826), έργο του Γάλλου ζωγράφου Ζαν-Μπατίστ Κορό (Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι). «Η μητρόπολη της Σαρτρ», έργο του Κορό, που προαναγγέλλει τον ιμπρεσιονισμό (Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι).